یکی دو هفته ای هست خواب شب پسرم مجدد بهم ریخته و من خیلی شبها ازین قضیه کلافه و متأسفانه عصبانی میشدم که نتیجه اون گاها رفتار مناسب و بدون صبر هست. توی این مدت خودم هم خیلی روحیه و جسم قوی ای نداشتم و در نتیجه به بهترین نحو نتونستم عمل کنم. امشب رفتم مطالعه ای بکنم تا ببینم اوضاع از چه قراره و اگر می تونم توی این روند بهبودی بدم و رفتار درستی داشته باشم.
زمانی که مطالعه کردم دیدم همونطور که حدس زده بودم، بهم خوردن خواب یکی از ویژگی های این سن هست؛ بعلاوه اشتباهات پدر و مادر مشابه سفر، تغییر برنامه زندگی و بخصوص خواب به این قضیه به شدت دامن می زنه. که خوب ماهم همه این موارد رو داشتیم!
از طرف دیگه بسیار تأکید کرده بود که به خودتون یادآوری کنید این دوران موقتی هستش، آرامش خودتون رو حفظ کنید و فقط شرایط یکنواخت ایجاد کنید.
این جمله برام خیلی طلایی بود. واقعن می خوام تمرین کنم که هر شرایط ناراحت کننده و سختی رو به خودم یادآوری کنم موقتی هستش و دراون شرایط به دنبال راه حل باشم. می خوام تمرین کنم به شرایط سخت لبخند بزنم،نفس عمیق بکشم و دنبال راه حل باشم.
اضطراب وقوع یک چیزی در آینده رو به مرور از وجودم حذف می کنم و به وقایع زندگی به چشم یک موضوع نگاه می کنم و نه مصیبت.
قدم اول برنامه ریزی روزانه و تعیین غذای دو روز آینده هستش. :)
درباره این سایت