بعد از کلی استرسو و فشار و چندهفته ای و کنسلی های پی در پی خطوط هوایی، سه شنبه بامداد، راهی کانادا شدیم. وقتی روی صندلی هواپیما نشستم یادم اومد که سالها آرزوی این لحظه رو داشتم و شادی توی رگهام پخش شد. به آرزوم رسیدم و میتونم به آرزوهای بزرگم هم برسم. حتی با وجود این شرایط بد کرونایی.
سفر داشتیم و چه سفر خوبی و چقدر روون و ساده با وجود یک پسربچه ۲.۵ ساله. و اون موقع داشتم فکر میکردم که روزی که داشتیم تصمیم به رقتم میگرفتیم، اولین نگرانیمون این بود چطور بچه این سفر به این بزرگی رو تحمل کنه! و دیدم که تو این پروسه اصلن این موضوع کمترین باری برای ما نداشت و این هم درسی بود برام که فکر و توقع هر مساله ای رو داشته باشم ولی براش نگران و مضطرب نباشم و به نوعی چو فردا شود فکر فردا کنم.
و حالا دلم میخواد از اولین حس های رهاییم بگم. تا چند روز پیش تصور میکردم اجباری بودن حجاب در ایران و یا استفاده از ، اذیت و یا موضوعیتی نداره؛ ولی فهمیدم سخت در اشتباه بودم و این مسائل حتی چقدر ذره ذره عزت نفس و اعتماد بنفس من رو خورده. طی سفر اینکه به یکهو نگران روسریم میشدم و بعد یادم میفتاد اینجا هیچکس درباره مسائل شخصی من و نحوه پوشیدنم نظری نداره چه برسه به اینکه اظهار کنه چقدر حس خوب بهم میداد و حس میکردم تازه آزاده داره میاد بیرون ازین پوسته های غالبی اجباری جامعه.
اینکه موقع پیام دادن به مونا و استفاده از سایت ایربیاندبی توانایی لازم رو داشتم و نیاز نبود اول غیرقانونی راه بندازم تا بتونم از امکانات موجود در جهان استفاده کنم، خیلی حس آرامش و خوبی داشتم و جالبه حس خوب بودن و نه خلافکار و مورد تحریم بودن و . .
اینکه با ویزای کانادا اجازه داشتیم تو فرودگاه لندن وارد بشیم برام خیلی شکوهمند بود به نسبت اینکه تو کشوری باشم که حتی همسایه های جنگ زده اش اجازه ورود نمیدن.
خلاصه حس رهایی و وارد شدن به دنیا و از همه مهمتر حس بدست آوردن دوباره فرصتی که به اشتباه دقیقا ۵ سال پیش از دست دادیم رو دارم.
خیلی مصمم هست برای جوانه زدن، برای بالنده شدن و درخشیده شدن.
سلام دنیای آزاده.
درباره این سایت