به یکهو حس میکنم درب بخشی از مغزم باز شده و فضای قابل استفاده اضافه شده. درین حد برام ملموسه که تعجب میکنم چطور چندی قبل متوجه فلان موضوع نبودم.
یکی از اونها، اینکه صلاح زندگی من رو فقط خودم میدونم و جایی که به افراد خانواده ام (همسر و پسرم) مرتبط میشه، به همراهی اونها قابل تصمیم گیری. نه مادر، نه دایی، نه عمه، نه مادرشوهر، نه تراپیست!
باید فکر کنم و براساس داده های موجود یه تصمیم بگیرم. شاید کمی بعد تر داده هام بیشتر بشه و متوجه بشه تصمیم دیگری بهتر بوده, ولی مهم این هست که باید کمال پرستی نکنم و تصمیم قبل رو چماق توی سرم نکنم و بپذیرم در اون شرایط تصمیمی بوده که به نظرم درست میومده و لذت محاسن تصمیم رو ببرم و سختی هاش رو هم طی کنم.
درین راستا، نگرانی اگه بعدا پشیمون بشم هیچ جایی نداره و محترمانه والد نا پشتیبان و نا مهربان درونم رو شناسایی میکنم و با جدیت پی نخودسیاه میفرستمش.
یکی از کشفیات جدیدم اینه که برای اینکه حس خوب بودن و خوب عمل کردن بهم دست بده، برنامه ریزی میکنم تا باانجامش و تحویلش به والد سختگیر درونم، حس کنم امروز اسمم جزو خوب ها نوشته شد و خیالم راحت بشه.
حالا مشکل عمده اینکار کجاست؟ اونجا که وقتی زندگی مرتبط هست با کلی متغیر مثل بچه که خیلی وقتها خارج برنامه عمل میکنه.
اونوقت از پسر قشنگم عصبانی میشم که چرا به موقع نمیخوابه تا من کورس آنلاین بخونم، تا من استراحت کنم، چرا زود بیدار میشه و من نمیتونم ورزش کنم، چرا همسرم دیر اومد و برنا امروز تخرک بدنی تو پارک نداشت من چقدر بدم که نمیتونم کارها رو درست انجام بدم، شماها چقدربدید که نمیذارید من درست عمل کنم، من چقدر بدبختم که هیچوقت نمیتونم هیچکاری رو درست انجام بدم، حالا اگر برم خارج از کشور آبروم میره زبانم بده، دانش فنیم کمه، اعتماد بنفس ندارم، میترسم ووووووووااااههههااااااااای
چقدر چیزای وحشتناکی قطار میشن تو مغزم
طفلک آزاده کوچک درونم چه مستأصل و بی پناه میشه!
باید خودم رو بغل کنم و بگم آزاده تو به اندازه کافی خوب هستی و در هر شرایطی قرار بگیری میتونی خوب عمل کنی. نمونه اش فرزند پروری، نمونه اش کار و مدیر شدنت، نمونه اش ازدواجت، نمونه اش دوست پیدا کردنت. اشتباه، پیش نیاز رشده؛ سختی، مهارت و رشد میاره. خوبتر خودت باش هر روز.
درباره این سایت